Σκέψεις και συναισθήματα της στιγμής με αφορμή ένα απρόσμενο περιστατικό…
Το κατοικίδιο.
Και πρέπει ο πόνος να είναι κρυφός, τα δάκρυα διάφανα, οι λυγμοί βουβοί και η θλίψη αόρατη. Γιατί υπάρχουν δύο παιδιά μέσα στο σπίτι και ως μάνα δεν έχω δικαίωμα να κλαίω μπροστά τους. Ευτυχώς ο μικρός είναι πολύ μικρός ακόμη και δεν καταλαβαίνει πολλά, η αδερφή του όμως κλαίει και πονάει δύο μέρες ασταμάτητα. Ήταν η γατούλα της, το κατοικίδιό της, η φίλη της. Αδημονούσε πότε θα γυρίσει από το σχολείο για την ταΐσει, να τη χαϊδέψει και να παίξει μαζί της με τις ώρες. Στο μπαλκόνι έξω από το δωμάτιό της μεγάλωσε από τότε που ήρθε μόνη της να μας βρει.
Μας διάλεξε. Εμάς θέλησε για οικογένειά της. Τρύπωσε ένα μεσημέρι κάτω από το αυτοκίνητο και διένυσε δεκαπέντε χιλιόμετρα μέχρι το σπίτι μας, με κίνδυνο της ζωής της.
Τη φροντίσαμε, τη μεγαλώσαμε, την αγαπήσαμε.
Γλυκιά κι αξιολάτρευτη, ήρεμη μα παιχνιδιάρα. Μόνο όποιος έχει αγκαλιάσει γάτα με αγάπη μπορεί να νιώσει τον χαρακτηριστικό “βόμβο” που κάνει όταν χουζουρεύει. Στιγμή ανεκτίμητη…
Μεγάλωσε και ήταν έτοιμη να κατέβει στον κήπο, παρά τις αντιρρήσεις της κόρης μας. Έπρεπε να την αποφυλακίσουμε από το μικρό μπαλκόνι για να βρει τους ρυθμούς της στον έξω κόσμο. Και τους βρήκε. Ήταν χαρούμενη, ήταν ελεύθερη. Σε έναν κόσμο που η ελευθερία είναι ένα από τα πιο πολύτιμα αγαθά.
Σ’ αυτόν τον άθλιο κόσμο, που πλέον οι ανεγκέφαλοι είναι περισσότεροι από τους φυσιολογικούς ανθρώπους. Που οδηγούν ένα αυτοκίνητο και νομίζουν ότι τους ανήκει όλη η πλάση. Που δεν κόβουν ταχύτητα μέσα στα στενά γιατί θεωρούν πως οι δρόμοι είναι μόνο δικοί τους. Αυτοί που έχουν την εντύπωση πως με το που βάζουν μπροστά τον κινητήρα, όλα θα ακινητοποιηθούν αυτόματα και μπορούν να πατήσουν όσο γκάζι επιθυμούν χωρίς απώλειες. Προφανώς κανείς δε βρέθηκε να τους πει πως κάνουν τεράστιο λάθος. Μα και να βρέθηκε, ο εγωισμός κάποιων ανθρώπων τυγχάνει να είναι υπεράνω πάσης ανάγκης, ανθρωπιάς, φιλότιμου.
Ευθανασία σύστησε ο γιατρός γιατί ήταν η μόνη λύση… Η κατάστασή της ήταν μη αναστρέψιμη και το μόνο που μπορέσαμε να κάνουμε ήταν να το δεχτούμε αδιαμαρτύρητα, λέγοντας ένα σωρό ψέματα στο κορίτσι μας για να είναι πιο μαλακός ο πόνος.
Ο υπεύθυνος κυκλοφορεί ανενόχλητος και δίχως τύψεις διότι επρόκειτο για ζώο.
«Σιγά… και τι έγινε; Μία γάτα λιγότερη στη γειτονιά…»
Ασχέτως αν η ψυχή που χάθηκε ήταν σαφώς πιο αθώα από τη δική του.
Δύο ευχές μόνο θα αφήσω, καταθέτοντας τις σκέψεις μου, τη θλίψη μου και την οργή μου. Τον πόνο αυτόν, στα μάτια των δικών του παιδιών, να μην τον αντικρίσει… Και να έρθει μία μέρα όπου οι άνθρωποι θα είναι πιο ευαίσθητοι, πιο συνειδητοποιημένοι ώστε να αποφεύγονται τέτοιες ανώριμες συμπεριφορές. Ζω και πορεύομαι με αυτή την ελπίδα, πως θα ‘ρθουν καλύτερες μέρες…
Και κάτι ακόμα... Πότε δεν είναι αργά για ευαισθητοποίηση, για μια απλή κίνηση από καρδιάς... Λίγο νερό και λίγη τροφή έξω από τα σπίτια μας μπορεί να αποδειχθεί μεγάλη προσφορά, να σώσει αθώες ψυχές και ναι, μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για όσους δεν το έχουν σκεφτεί μέχρι τώρα, ώστε σιγά σιγά να αλλάξει προς το καλύτερο ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου