Παγκόσμια ημέρα κατά της βίας των γυναικών

 

  Μην κλείνεις τ' αυτιά σου στις κραυγές των φίλων, των συγγενών, που σου λένε να φύγεις, να τρέξεις, να σωθείς. Μην αγνοείς το νοιάξιμό τους, τους φόβους τους, τις συμβουλές τους. Εκείνοι βλέπουν! Αυτό ακριβώς που βλέπεις κι εσύ αλλά δε θέλεις να παραδεχτείς, να συνειδητοποιήσεις.   Σταμάτα επιτέλους να εθελοτυφλείς, σταμάτα να δικαιολογείς τα αδικαιολόγητα. Ποτέ δε θα αλλάξει, κι αν αλλάξει θα είναι προς το χειρότερο. Φύγε όσο είναι καιρός, ζήτα βοήθεια, πάρε τη βοήθεια που σου προσφέρεται. Δεν είσαι μόνη σου, μη φοβάσαι. Υπάρχει λύση, υπάρχει τρόπος να το τελειώσεις όλο αυτό, να γλυτώσεις.   Επώδυνα, ναι! Δύσκολα, σίγουρα! Μα θα περάσει. Θα τα καταφέρεις αρκεί να το πάρεις απόφαση. Θέλει δύναμη ψυχής, θέλει προσπάθεια, θέλει κόπο, μα θα τα καταφέρεις. Αρκεί να κλείσεις τ' αυτιά σου στα παρακάλια του, στα θετρινίστικα 《Σ' αγαπώ》 του, στις φωνές του που ως άλλες Σειρήνες σε κρατάνε δέσμια κοντά του.  Δε σ' αγαπάει. Δεν είναι έτσι η αγάπη, μάτια μου... Πάρε απ' το χέρι τη ζωή που σου ανήκει. Μονάχα σε σένα ανήκει, να το θυμάσαι αυτό. Και οδήγησέ την στη δική σου Ιθάκη. 

                                        Φωτεινή Ταχατάκη

Κυκλοφορεί!!

 

Δεν ήθελε να παραδεχτεί ποτέ την αδυναμία της, τη δειλία της, να πει μια κουβέντα παραπάνω, να αντιμιλήσει ή να αρνηθεί…

Αυτή ήταν η Αρετή. Αρετή σκέτο, δίχως τόλμη αλλά με μεγάλη καρδιά. Από μικρό παιδί δεν ήθελε να εναντιωθεί στους δικούς της με αποτέλεσμα να ορίσουν εκείνοι το μέλλον της στο πλευρό ενός άντρα που δεν αγαπούσε. Παρόλα αυτά, η Αρετή ανέλαβε το τίμημα που της αναλογούσε, μεγάλωσε τα παιδιά της και κάπου στο τέλος, παραδέχτηκε πως όλα μας τα λάθη τα πληρώνουμε. Στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’70, η οικογένεια της Αρετής θα γνωρίσει την αγάπη, τον θυμό, την απώλεια και την προδοσία. Μεταξύ Ελλάδας, Γερμανίας και Ηνωμένων Πολιτειών, οι ήρωες του βιβλίου πληρώνουν καθημερινά το τίμημα των επιλογών που τους αναλογεί. Παίζουν το καλύτερό τους χαρτί…. Άλλοτε κερδίζουν και άλλοτε χάνουν αλλά μέσα από τις δυσκολίες νικήτρια βγαίνει μόνο η ζωή…

Όλα έχουν ένα τίμημα

 

Στοχασμοί της στιγμής...

  Και έρχεται, λένε, μια καταιγίδα που θα σαρώσει πολλά στο πέρασμά της. Λίγο πριν αποπνεύσει ο Ιούνιος. Μα την περιμένεις, το γνωρίζεις από τις προηγούμενες μέρες, το έχουν πει οι ειδικοί. Μα και να μη το ξέρεις, το διαισθάνεσαι, ο καιρός δείχνει σημάδια. Και προετοιμάζεσαι καταλλήλως, κλείνεις παράθυρα, μαζεύεις ό,τι πρέπει να μαζευτεί...
  Με το κακό που έρχεται αναπάντεχα και σε βρίσκει απροετοίμαστο, εκεί τι γίνεται; Προς τα πού να τρέξεις για να σωθείς; Αυτό που σε κάνει να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, που σου κόβει την αναπνοή, που σου στερεί το χαμόγελό σου... Αυτή η καταιγίδα που δεν την περιμένεις και έρχεται για να ισοπεδώσει ό,τι έχεις μέσα σου, αλλά ούτε φαντάζεσαι τι θα αφήσει πίσω της μόλις κοπάσει.
  Σε κάθε περίπτωση ο χρόνος είναι αυτός που θα δώσει τη λύση. Θα φέρει μαζί του, αργά ή γρήγορα, τον ήλιο που θα ζεστάνει καρδιές και θα στεγνώσει τα κατάλοιπα της συμφοράς. Γιατί ως γνωστόν, ύστερα από τη μπόρα, έρχεται μια τρανή λιακάδα...
     
                                            Φωτεινή Ταχατάκη 

Ημέρες... καραντίνας.

  Οι μέρες που βιώνουμε είναι δύσκολες. Παράξενες, πρωτόγνωρες. Σαν κάποιος να πάτησε ένα γιγάντιο κουμπί και πάγωσε τον χρόνο, αφήνοντάς μας αδρανείς να κάνουμε κύκλους γύρω απ' τον άξονά μας για να γελάει χαιρέκακα με τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις μας, ως τιμωρία που αφεθήκαμε σε μια σίγουρη καθημερινότητα και θεωρήσαμε τα πάντα δεδομένα.
   Η κάθε μέρα ίδια και απαράλλακτη με την προηγούμενη πάνω στην τροχιά ενός φαύλου κύκλου, να δοκιμάζεται η υπομονή και η πίστη μας και να αναρωτιόμαστε ποτέ θα επέλθει ένα τέλος. Αίσιο ή κακό, κανείς δε το γνωρίζει... μόνο περιμένουμε.
   Η αναμονή αυτή κρύβει κινδύνους. Κάποιοι θα πέσουν στην παγίδα της και θα κάνουν λάθη. Λάθη που ίσως κοστίσουν ακριβά στους ίδιους και όχι μόνο. Άλλοι θα βγουν αλώβητοι από τον κυκεώνα αυτού του παραλογισμού, έχοντας σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα συνεχίσουν ακριβώς από 'κει που είχαν αφήσει τη ζωή τους, πριν τον εξαναγκαστικό εγκλεισμό τους.
   Το σίγουρο είναι πως ύστερα από τη λήξη της απομόνωσης όλοι μας θα δούμε τις στιγμές με άλλη ματιά. Θα έχουμε μάθει να εκτιμούμε τα απλά, να αγαπάμε τα ασυνήθιστα, θα ξέρουμε πλέον πως τα καλύτερα δώρα έχουν όνομα... Ελευθερία, Φύση, Αγκαλιά... Ζωή! 

                                             Φωτεινή Ταχατάκη