28^η Οκτωβρίου – Οι θύμησες έρχονται ξανά…

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, οι θύμησες επιστρέφουν στο μυαλό μου. Νιώθω αστείρευτη υπερηφάνεια για όλους τους ένδοξους αγώνες της χώρας μου, αλλά ταυτοχρόνως και ένα πλάκωμα στο στήθος για όλους εκείνους που χάθηκαν στο πεδίο μάχης.

Θυμάμαι όταν ήμουν στο δημοτικό, το καμάρι που ένιωθα κάθε φορά που συμμετείχα στη σχολική παρέλαση. Για μέρες αντηχούσαν στ’ αυτιά μου τα εμψυχωτικά εμβατήρια της φιλαρμονικής και έμενε για καιρό χαραγμένη στο μυαλό μου η εικόνα της Ελληνικής σημαίας να κυματίζει στο ρυθμό τους.

Αργότερα στο γυμνάσιο, στις εκδηλώσεις για την Εθνική αυτή εορτή, να τραγουδάω Βέμπο και να δακρύζω…

Θυμάμαι μία άσκηση του σχολείου, στο βιβλίο της γλώσσας, που ζητούσε να γράψουμε συνοπτικά για το «ΌΧΙ» που είπε ο Ιωάννης Μεταξάς στους Ιταλούς και από κάτω μας έδινε περιθώριο “ανάπτυξης” τριών γραμμών. Είχα δυσκολευτεί πολύ τότε. Πώς ήταν δυνατόν να κλείσω σε τρεις σειρές τη δύνη του πολέμου; Τι σημαίνει συνοπτικά; Και τα συναισθήματα;

Όλος αυτός ο πόνος που βίωνε η κάθε μάνα μετά την ανακοίνωση πως ο γιος της “έπεσε υπέρ της πατρίδος”;

Η ψυχολογία αυτών που επέστρεψαν στα σπίτια τους ανάπηροι, άνθρωποι μισοί;

Η χαρά και η περηφάνια για κάθε νίκη απ’ όλες τις μάχες που δόθηκαν;

Η αγωνία για ένα άγνωστο αύριο στα μάτια των νεαρών φαντάρων, που πολεμούσαν αδιάκοπα αντιμέτωποι με την πείνα, τις άθλιες καιρικές συνθήκες και την έλλειψη των αγαπημένων τους προσώπων;

Πώς θα χωρούσαν όλα αυτά σε τρεις μόνο γραμμές;

Θυμάμαι τον παππού μου Μανώλη, που εδώ και κάποια χρόνια αναπαύεται εν ειρήνη, να μου διηγείται, γεμάτος ενθουσιασμό, ιστορίες από τον καιρό εκείνο, που τα κατορθώματά τους ήταν πιο σημαντικά από την κούραση και το φόβο του πολέμου. Και πάντα με έκανε να θαυμάζω τη μεγαλοψυχία του καθώς μιλούσε με όμορφα λόγια για τους Ιταλούς φαντάρους.

«Κι αυτά νέα παιδιά ήταν...» έλεγε, «που κλήθηκαν να κάνουν ακριβώς ό,τι κι εμείς.»

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, γεμίζουν δάκρια τα μάτια μου, διαβάζοντας τις μαρτυρίες ανθρώπων που βίωσαν σε απόσταση αναπνοής τον πόλεμο, την εξαθλίωση της κατοχής και τις προσπάθειες ταπείνωσης της χώρας μας από τον εχθρό.

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες εκνευρίζομαι με την έλλειψη παιδείας και το πόσο “συνοπτικά” διδάσκονται τα παιδιά μας στα σχολεία αυτά τα τόσο σημαντικά γεγονότα της πατρίδος μας. Ο εκνευρισμός μου μεγαλώνει όταν αναλογίζομαι το πόσο αψήφιστα πέρασαν όλα αυτά στους επόμενους. Στους “σημαντικούς” ανθρώπους που μας κυβερνούν.

Εμάς τους Έλληνες, τους απόγονους αυτών των ηρώων που έδωσαν χωρίς δεύτερη σκέψη τη ζωή τους για το καλό του τόπου. Χωρίς να σκύβουν το κεφάλι και δίχως να εμποδίζονται από τίποτα κι από κανέναν ώστε να σωθεί η χώρα αυτή.

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, επιλέγω να μην ξεχνώ…   

Φωτεινή Ταχατάκη

Αν αγαπήσεις έναν καλλιτέχνη...

Αιώνες τώρα οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Στους άντρες και στις γυναίκες. Έχουμε μάθει να περικλείουμε αυτές τις δύο ομάδες σε διαφορετικά “τσουβάλια” και να διαχωρίζουμε τις πράξεις τους και τα συναισθήματά τους ανάλογα με το φύλο. Για παράδειγμα… Οι γυναίκες είναι πιο συναισθηματικές, οι άντρες είναι περισσότερο δυναμικοί, οι γυναίκες γκρινιάζουν ασταμάτητα, οι άντρες δε θα μεγαλώσουν ποτέ…

Προσωπικά πιστεύω πως υπάρχει μια ενδιάμεση κατηγορία. Αυτή του καλλιτέχνη. Ανεξάρτητα από το γένος στο οποίο ανήκει, ένας καλλιτέχνης είναι ένα ξεχωριστό είδος ανθρώπου. Δεν υπάρχει γιατί… Απλά έτσι είναι η φύση του!

Τον καλλιτέχνη θα τον ξεχωρίσεις, θα τον αγαπήσεις, μα ποτέ μη προσπαθήσεις να τον καταλάβεις αν δεν ανήκεις κι εσύ στο ίδιο είδος ανθρώπου, γιατί πολύ απλά δε θα τα καταφέρεις.

Είναι ένας άνθρωπος που αντιδρά διαφορετικά από τους πολλούς, που δεν ακολουθεί την κοινή λογική. Είναι εκείνος που χάνεται αφηρημένος μια οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας χωρίς λόγο, δίχως να έχει προηγηθεί το παραμικρό. Είναι αυτός που βλέπει τα πάντα όπως τα βλέπει ένα παιδί. Αθώα, ρομαντικά, διερευνητικά. Γιατί αντλεί την έμπνευσή του από τα πιο απλά αλλά και από τα πιο απρόσμενα αντικείμενα και εντυπωσιάζεται από την παραμικρή λεπτομέρεια. 

Είναι αυτός που θα ερωτευτεί μέχρι θανάτου μια δημιουργία του αλλά πολύ πιθανόν να τη μισήσει ύστερα από λίγες μόνο ώρες. Είναι εκείνος που δε σταθεί σε ένα μόνο σημείο μιας ιστορίας αλλά θα μπει στη διαδικασία να την αναλύσει από κάθε πιθανή πλευρά της. 

Θα ταξιδέψει με τους ήρωές του, θα παίξει κρυφτό με τις νότες, θα μαγευτεί από τα τοπία που θα φωτογραφίσει, θα πιάσει κουβέντα με ένα του γλυπτό, θα χαθεί ανάμεσα στα χρώματα που ζωγραφίζει. Γιατί δε ψάχνει ποτέ την έμπνευση αλλά εκείνη έρχεται και τον βρίσκει.

Κι αν αποτύχει; Θα το ρισκάρει και θα ξαναπροσπαθήσει με περισσότερο σθένος την επόμενη φορά, καθώς εκεί που οι άλλοι βλέπουν εμπόδια, αυτός ανακαλύπτει ευκαιρίες. Θα κάνει λάθη ξανά και ξανά, γιατί μόνο μέσα από αυτά θα μάθει και θα γίνει καλύτερος. Και όταν νιώσει πλήξη, θα βρει άλλους τρόπους να εκφραστεί… να μεταδώσει… να μαγέψει…

Είναι εκείνος που ζητάει μόνο αναγνώριση και αγάπη. Γιατί κι αυτός δίνει αγάπη, πάντα με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Αγαπάει οτιδήποτε είναι όμορφο. Ωραία λόγια, συναισθήματα, καλούς ανθρώπους, τα ζώα, τα παιδιά, τη φύση, την όμορφη πλευρά της ζωής… Ακολουθεί πάντα την καρδιά του και ονειρεύεται ασταμάτητα.

Αν αγαπήσεις έναν καλλιτέχνη, έχε υπομονή μαζί του, γιατί ζει χωρίς όρια και δίχως κανόνες. Γιατί αλλάζει γνώμη συχνά και γιατί θα διεκδικεί συνεχώς τη μοναχικότητά του.

Αν ζήσεις με έναν καλλιτέχνη, θα πρέπει να είσαι διατεθειμένος να τον φροντίζεις, γιατί όταν δημιουργεί ξεχνάει τον ίδιο του τον εαυτό και τις βασικές του ανάγκες, όπως είναι το φαγητό και ο ύπνος.

Αν αγαπήσεις έναν καλλιτέχνη όμως, θα είσαι τυχερός, γιατί η αισιοδοξία του, το κέφι και η αποφασιστικότητά του είναι με κάποιον μαγικό τρόπο μεταδοτική.

Αν πραγματικά αγαπήσεις έναν καλλιτέχνη, θα σε ταξιδέψει σε μέρη ονειρικά που δε θα ξεχάσεις ποτέ…  

Φωτεινή Ταχατάκη

Παγκόσμια Ημέρα των ζώων.

Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων η σημερινή... Ας ευχηθούμε χρόνια πολλά στους τετράποδους φίλους μας και για να μην ξεχνιόμαστε... προσοχή στους δρόμους...!!!

Σκέψεις και συναισθήματα της στιγμής με αφορμή ένα απρόσμενο περιστατικό…

Το κατοικίδιο.

Και πρέπει ο πόνος να είναι κρυφός, τα δάκρυα διάφανα, οι λυγμοί βουβοί και η θλίψη αόρατη. Γιατί υπάρχουν δύο παιδιά μέσα στο σπίτι και ως μάνα δεν έχω δικαίωμα να κλαίω μπροστά τους. Ευτυχώς ο μικρός είναι πολύ μικρός ακόμη και δεν καταλαβαίνει πολλά, η αδερφή του όμως κλαίει και πονάει δύο μέρες ασταμάτητα. Ήταν η γατούλα της, το κατοικίδιό της, η φίλη της. Αδημονούσε πότε θα γυρίσει από το σχολείο για την ταΐσει, να τη χαϊδέψει και να παίξει μαζί της με τις ώρες. Στο μπαλκόνι έξω από το δωμάτιό της μεγάλωσε από τότε που ήρθε μόνη της να μας βρει.

Μας διάλεξε. Εμάς θέλησε για οικογένειά της. Τρύπωσε ένα μεσημέρι κάτω από το αυτοκίνητο και διένυσε δεκαπέντε χιλιόμετρα μέχρι το σπίτι μας, με κίνδυνο της ζωής της.

Τη φροντίσαμε, τη μεγαλώσαμε, την αγαπήσαμε.

Γλυκιά κι αξιολάτρευτη, ήρεμη μα παιχνιδιάρα. Μόνο όποιος έχει αγκαλιάσει γάτα με αγάπη μπορεί να νιώσει τον χαρακτηριστικό “βόμβο” που κάνει όταν χουζουρεύει. Στιγμή ανεκτίμητη…

Μεγάλωσε και ήταν έτοιμη να κατέβει στον κήπο, παρά τις αντιρρήσεις της κόρης μας. Έπρεπε να την αποφυλακίσουμε από το μικρό μπαλκόνι για να βρει τους ρυθμούς της στον έξω κόσμο. Και τους βρήκε. Ήταν χαρούμενη, ήταν ελεύθερη. Σε έναν κόσμο που η ελευθερία είναι ένα από τα πιο πολύτιμα αγαθά.

Σ’ αυτόν τον άθλιο κόσμο, που πλέον οι ανεγκέφαλοι είναι περισσότεροι από τους φυσιολογικούς ανθρώπους. Που οδηγούν ένα αυτοκίνητο και νομίζουν ότι τους ανήκει όλη η πλάση. Που δεν κόβουν ταχύτητα μέσα στα στενά γιατί θεωρούν πως οι δρόμοι είναι μόνο δικοί τους. Αυτοί που έχουν την εντύπωση πως με το που βάζουν μπροστά τον κινητήρα, όλα θα ακινητοποιηθούν αυτόματα και μπορούν να πατήσουν όσο γκάζι επιθυμούν χωρίς απώλειες. Προφανώς κανείς δε βρέθηκε να τους πει πως κάνουν τεράστιο λάθος. Μα και να βρέθηκε, ο εγωισμός κάποιων ανθρώπων τυγχάνει να είναι υπεράνω πάσης ανάγκης, ανθρωπιάς, φιλότιμου.

Ευθανασία σύστησε ο γιατρός γιατί ήταν η μόνη λύση… Η κατάστασή της ήταν μη αναστρέψιμη και το μόνο που μπορέσαμε να κάνουμε ήταν να το δεχτούμε αδιαμαρτύρητα, λέγοντας ένα σωρό ψέματα στο κορίτσι μας για να είναι πιο μαλακός ο πόνος.

Ο υπεύθυνος κυκλοφορεί ανενόχλητος και δίχως τύψεις διότι επρόκειτο για ζώο.

«Σιγά… και τι έγινε; Μία γάτα λιγότερη στη γειτονιά…»

Ασχέτως αν η ψυχή που χάθηκε ήταν σαφώς πιο αθώα από τη δική του.

Δύο ευχές μόνο θα αφήσω, καταθέτοντας τις σκέψεις μου, τη θλίψη μου και την οργή μου. Τον πόνο  αυτόν, στα μάτια των δικών του παιδιών, να μην τον αντικρίσει… Και να έρθει μία μέρα όπου οι άνθρωποι θα είναι πιο ευαίσθητοι, πιο συνειδητοποιημένοι ώστε να αποφεύγονται τέτοιες ανώριμες συμπεριφορές. Ζω και πορεύομαι με αυτή την ελπίδα, πως θα ‘ρθουν καλύτερες μέρες…

Και κάτι ακόμα... Πότε δεν είναι αργά για ευαισθητοποίηση, για μια απλή κίνηση από καρδιάς... Λίγο νερό και λίγη τροφή έξω από τα σπίτια μας μπορεί να αποδειχθεί μεγάλη προσφορά, να σώσει αθώες ψυχές και ναι, μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για όσους δεν το έχουν σκεφτεί μέχρι τώρα, ώστε σιγά σιγά να αλλάξει προς το καλύτερο ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας μας.   

                                                                                                       Φωτεινή Ταχατάκη