28^η Οκτωβρίου – Οι θύμησες έρχονται ξανά…

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, οι θύμησες επιστρέφουν στο μυαλό μου. Νιώθω αστείρευτη υπερηφάνεια για όλους τους ένδοξους αγώνες της χώρας μου, αλλά ταυτοχρόνως και ένα πλάκωμα στο στήθος για όλους εκείνους που χάθηκαν στο πεδίο μάχης.

Θυμάμαι όταν ήμουν στο δημοτικό, το καμάρι που ένιωθα κάθε φορά που συμμετείχα στη σχολική παρέλαση. Για μέρες αντηχούσαν στ’ αυτιά μου τα εμψυχωτικά εμβατήρια της φιλαρμονικής και έμενε για καιρό χαραγμένη στο μυαλό μου η εικόνα της Ελληνικής σημαίας να κυματίζει στο ρυθμό τους.

Αργότερα στο γυμνάσιο, στις εκδηλώσεις για την Εθνική αυτή εορτή, να τραγουδάω Βέμπο και να δακρύζω…

Θυμάμαι μία άσκηση του σχολείου, στο βιβλίο της γλώσσας, που ζητούσε να γράψουμε συνοπτικά για το «ΌΧΙ» που είπε ο Ιωάννης Μεταξάς στους Ιταλούς και από κάτω μας έδινε περιθώριο “ανάπτυξης” τριών γραμμών. Είχα δυσκολευτεί πολύ τότε. Πώς ήταν δυνατόν να κλείσω σε τρεις σειρές τη δύνη του πολέμου; Τι σημαίνει συνοπτικά; Και τα συναισθήματα;

Όλος αυτός ο πόνος που βίωνε η κάθε μάνα μετά την ανακοίνωση πως ο γιος της “έπεσε υπέρ της πατρίδος”;

Η ψυχολογία αυτών που επέστρεψαν στα σπίτια τους ανάπηροι, άνθρωποι μισοί;

Η χαρά και η περηφάνια για κάθε νίκη απ’ όλες τις μάχες που δόθηκαν;

Η αγωνία για ένα άγνωστο αύριο στα μάτια των νεαρών φαντάρων, που πολεμούσαν αδιάκοπα αντιμέτωποι με την πείνα, τις άθλιες καιρικές συνθήκες και την έλλειψη των αγαπημένων τους προσώπων;

Πώς θα χωρούσαν όλα αυτά σε τρεις μόνο γραμμές;

Θυμάμαι τον παππού μου Μανώλη, που εδώ και κάποια χρόνια αναπαύεται εν ειρήνη, να μου διηγείται, γεμάτος ενθουσιασμό, ιστορίες από τον καιρό εκείνο, που τα κατορθώματά τους ήταν πιο σημαντικά από την κούραση και το φόβο του πολέμου. Και πάντα με έκανε να θαυμάζω τη μεγαλοψυχία του καθώς μιλούσε με όμορφα λόγια για τους Ιταλούς φαντάρους.

«Κι αυτά νέα παιδιά ήταν...» έλεγε, «που κλήθηκαν να κάνουν ακριβώς ό,τι κι εμείς.»

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, γεμίζουν δάκρια τα μάτια μου, διαβάζοντας τις μαρτυρίες ανθρώπων που βίωσαν σε απόσταση αναπνοής τον πόλεμο, την εξαθλίωση της κατοχής και τις προσπάθειες ταπείνωσης της χώρας μας από τον εχθρό.

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες εκνευρίζομαι με την έλλειψη παιδείας και το πόσο “συνοπτικά” διδάσκονται τα παιδιά μας στα σχολεία αυτά τα τόσο σημαντικά γεγονότα της πατρίδος μας. Ο εκνευρισμός μου μεγαλώνει όταν αναλογίζομαι το πόσο αψήφιστα πέρασαν όλα αυτά στους επόμενους. Στους “σημαντικούς” ανθρώπους που μας κυβερνούν.

Εμάς τους Έλληνες, τους απόγονους αυτών των ηρώων που έδωσαν χωρίς δεύτερη σκέψη τη ζωή τους για το καλό του τόπου. Χωρίς να σκύβουν το κεφάλι και δίχως να εμποδίζονται από τίποτα κι από κανέναν ώστε να σωθεί η χώρα αυτή.

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, επιλέγω να μην ξεχνώ…   

Φωτεινή Ταχατάκη