Ποτέ δε πίστεψα στη μέρα ετούτη. Τη θεωρούσα πάντοτε ανούσια και μέσα μου τη χλεύαζα. Όχι γιατί δε πιστεύω στον έρωτα, τουναντίον... Ανέκαθεν θεωρούσα πως ο έρωτας είναι από μόνος του γιορτή.
Δε χωράει το μεγαλείο του μονάχα σε μία μέρα, σε μία συγκεκριμένη ημερομηνία, σε ελάχιστες μόνο ώρες. Ο έρωτας είναι πνοή ζωής, είναι ευτυχία, είναι το δυνατότερο συναίσθημα που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Είναι αυτός που δε θα σε αλλάξει αλλά θα σε ελευθερώσει, εκείνος που πιθανόν να σε τρομάξει αρχικά μα είναι ο ίδιος που θα σε διδάξει. Ίσως να μην κρατήσει για πάντα, όμως θα σου προσφέρει χιλιάδες αναμνήσεις.
Πολλοί τον συγχέουν λανθασμένα με τη θλίψη, την απογοήτευση, την πτώση, την απόγνωση, τον θάνατο. Όχι, δεν είναι αυτός ο έρωτας. Εκεί μπερδεύονται άλλα συναισθήματα όπως ο φόβος, η ζήλια, ο εγωισμός. Ο έρωτας μόνο χαρά μπορεί να δώσει και ο καθένας θα πρέπει να είναι καθάριος κι απαλλαγμένος από οτιδήποτε σκοτεινό για να τον λάβει, να τον ζήσει, να τον δεχτεί και να θαυμάσει τη δύναμή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου